Studnia Lyrics

Stoję nad bezdenną studnią, zieje pustką prosto w mnie

Blednie wszystko co niesie jakieś znaczenie

Mam tylko wspomnienie, potęgujące cierpienie

Z otchłani płomienie, odbierają ukojenie

Marzenie zmienia się w koszmar na granicy świadomości

W głowie jak robactwo armia nieproszonych gości

Niosących pokłady złości, nie doczekam się litości

W cieniu odebranych włości pozbawiają mnie wolności

Nurt czarnego wodospadu poleruje białe kości

Zachłanna bestia z północy obdarła mnie z tożsamości

Z mroku studni mnie sięgają gnijące dłonie przeszłości

Oddaję się w ich objęcia pełne fałszu i zazdrości

Spadam, chłód przenika mi wnętrzności

Dobrowolnie znów powracam do królestwa ciemności

Porzucam wszelką nadzieję, nie wierzę w zwycięstwo

Jedyne z czym stamtąd powrócę to szaleństwo

Unoszę się w studni, ogarnia mnie gniew

Tylko ja słyszę zew, choć wokół mnie moja krew

Z góry nie możemy liczyć na pomocną dłoń

Już się nie wydostaniemy, więc znów powracamy w toń

Przebijam taflę wody, nurt mnie wyrzuca na brzeg

Wspinam się po kamieniach, szkarłat z palców barwi śnieg

Wszechobecny mrok pochłania każdy znajomy dźwięk

Z głębin podświadomości coraz głośniej krzyczy lęk

Staję u twoich stóp, spoglądasz na mnie z wyrzutami

martwymi okiennicami, pokrytymi soplami

Znów straszysz koszmarami, bliskimi postaciami

Ranisz wspomnieniami, twoja potęga mnie mami

I tak znów tu jestem, przechodzę twymi wrotami

Czuję na karku oddech prosto z pradawnej otchłani

Strach przenika mnie na wskroś, płynie wszystkim żyłami

Kiedyś byliśmy wspaniali, co się kurwa stało z nami

Kładę zakrwawioną dłoń na twoich samotnych murach

Od nienaturalnego mrozu pali mnie skóra

Kiedyś mieliśmy wszystko teraz zieje we mnie dziura

Pragnę cię uratować, ale wiem, że nic nie wskóram

Unoszę się w studni, ogarnia mnie gniew

Tylko ja słyszę zew, choć wokół mnie moja krew

Z góry nie możemy liczyć na pomocną dłoń

Już się nie wydostaniemy, więc znów powracamy w toń

Stopnie schodów wyją z bólu kiedy zmierzam w stronę szczytu

Bicie serca biegnie echem w trzewiach stali labiryntu

Silny wicher gra melodię na wypaczonych organach

Szwy z trzaskiem pękają na ropiejących starych ranach

Ogrom ciemnych pomieszczeń przywołuje mnie szeptami

Cieniste widma przeszłości wędrują korytarzami

Resztki poczytalności opuszczają chory umysł

Dążę pozbawiony sił prosto w objęcia zguby

Bezsensowna tułaczka wyprowadza mnie na dach

Znowu cię opuszczam, twój niesamowity gmach

Niebo wciąż ciemnieje, pochłania linię horyzontu

Nieskończona pętla nie ma końca ni początku

Z przeciwległego brzegu rozbrzmiewa szloch żałobników

Pola promienieją chmarą błędnych ogników

Rzucam się do tyłu, spoglądając na południe

Czarny nurt mnie niesie prosto w niezbadaną studnię