Samotnia Lyrics

Wszechobecna wiosna, tonę w promieniach słońca

Atmosfera tak spokojna, mnie dopada melancholia

Tęsknię za czymś czego nawet nie mogę opisać

Czemu akurat dzisiaj nie widzę żadnego wyjścia?

Może chodzi o pieniądze, władzę, sławę?

Może po prostu tęsknię za idealnym światem

Niekończącym się latem, whiskey zastawionym blatem

Za straconym czasem, za tym co było nasze

Za tym co piękne i straszne, cenne i własne

za tym błogim spokojem codziennie zanim zasnę

Za tym co nie jest zdradne i mnie nigdy nie okradnie

Albo z powyższych żadne, nie wiem czy kiedyś odgadnę

Jak dziecko we mgle odbijam się od ścian

I czasem mam wrażenie że jestem zupełnie sam

Tylko dla siebie to gram, zakopany przez chłam

I brnę dalej bez sensu bo to wszystko co mam

Nie wiem kim jestem, myśli już w głowie mieszeszcze

Jeszcze ambicje mam coraz większe

Proporcjonalnie do nich rośnie to jak się męczę

Czasu mam coraz mniej, a do zrobienia coraz więcej

Jeszcze nie wiem co mam zrobić pierwsze

Tak żeby było lepsze, potężniejsze, piękniejsze

I co ma być kolejne, co zbuduje mi legendę

I tak bez przerwy aż na końcu nie odejdę

Wsiadam do samochodu i wyjeżdżam na trasę

Przejeżdżam lasem, owładnięty basem

Liczę ile znowu stracę, powinienem liczyć kasę

A wraz z kolejnym rokiem to zyskuję tylko masę

Docieram na odludzie i wspinam się na wzgórze

Siadam na zniszczonym murze, w oddali słyszę burze

Nie wiem po co się trudzę, zamiast rządzić tylko służę

Chcę siedzieć na laurach, na razie leżę pod gruzem

Nieustannie milczę, chociaż w myślach krzyczę

Po raz kolejny zaszczycę Dystopii oblicze

nie wiem na co liczę jest maj, a widzę styczeń

Tysiące moich życzeń było zmiażdżonych przez życie

Kapitulacja nigdy nie leży w mojej naturze

Pewnie mnie nie rozumiesz bo nie jesteś w mojej skórze

W tym momencie już zupełnie nie wiem czego chcę

I jedyne o czym mogę teraz myśleć to że

Nie wiem kim jestem, myśli już w głowie mieszeszcze

Jeszcze ambicje mam coraz większe

Proporcjonalnie do nich rośnie to jak się męczę

Czasu mam coraz mniej, a do zrobienia coraz więcej

Jeszcze nie wiem co mam zrobić pierwsze

Tak żeby było lepsze, potężniejsze, piękniejsze

I co ma być kolejne, co zbuduje mi legendę

I tak bez przerwy aż na końcu nie odejdę

Powoli zapada zmrok, wiosenny deszcz mnie obmywa

Nie wiem co przyszłość skrywa, silny wicher się zrywa

Chcę żeby pamięć o mnie była wiecznie żywa

Nawet długo po tym jak zatrzyma się krew w żyłach

Schodzę na trawę i staję nad przepaścią

To co niedostępne powinienem mieć na własność

Kiedy jestem prawie pewien że ostatnie światło zgasło

W oddali gdzieś zza chmur przebija się jasność

Wzrok utkwiony w horyzoncie, nie wiem czy kiedyś odpocznę

Zaczyna mnie oślepiać piękne zachodzące słońce

Przyciąga mnie bezkres zieleni na samotnej łące

Bluszcz owija moje dłonie, wbijając swoje kolce

Oddech mi odbiera, ale nic to nie zmienia

Szczelina się otwiera, zabiera mnie ziemia

Wokół ruin tłum się zbiera w księżyca promieniach

Wyczekuje objawienia, ale mnie już tam nie ma