Territorios Lyrics

Agora que sabemos que todos os camiños

Que construímos foron erixidos sobre cadáveres

Agora que entendemos que erguemos a cada tirano

Que nos someteu baixo o fascio e a espada

Agora que aceptamos que fomos nós xs

Que alzamos os muros que comprimiron os nosos tórax

Sepultando os nosos corazóns...

Decidimos encomendar a nosa existencia á súa destrución

Ata que, dentro de nós, cada deserto se converta en oasis

Cada ferida en fervenza e cada bágoa en torrente

Pero as palabras so debuxan arquitecturas efémeras

Abstraccións que se dispoñen no inconsciente

Que defender? Por que loitar?

Incapaces de articular narrativas emancipadoras

Adictxs ao son que fan as nosas cadeas ao camiñar

Apenas se ven luces entre a néboa

Apenas algúns berros ao lonxe!

Como topar liñas de fuga nun discurso circular?

A memoria muscular da dominación, a ideoloxía como abstracción delimitadora...

Precisamos novos marcos teóricos!

Territorios que repoboar, zonas a defender

Realidades que nos permitan coidarnos e protexernos da miseria perceptible

Da reprodución incansable da violencia da posmodernidade

Lugares onde arrolar a nosa fraxilidade pra facernos fortes

Descender ao máis profundo, escavar ata que sangren as mans

Ata que as gretas broten nas paredes do noso peito - e facer palpable o intanxible

E tal vez así, atopemos - por fin - bosques que nos envolvan e mares que nos bañen

E articulemos unha defensa feroz do noso interior

Unha política de guerra contra o baleiro!

Unha firme convicción de colmarnos de alegrías!

Armar os nosos afectos con fereza

Formar barricadas nos brazos de quen nos ama

RESISTIR

Derramar velenos na vida líquida - no discreto puñal do tempo

Da escravitude asalariada, das proxeccións asimétricas do ego...

E conquistar as nosas soidades, os nosos silencios, os nosos fracasos

Abrazar os territorios da nosa vulnerabilidade

E enchelos de flores, e enchelos de froitos

Resoará o vento, retumbarán nos nosos ouvidos ecos de voces esquecidas no tempo

E dende o fondo do noso abismo

Reescribiremos a topografía do mundo

Con liñas que aínda non foron formuladas

Coas palabras que se nos atragoaron

Os amores bos e o imperfectible da nosa humanidade

E DESFACER TODO PRA REFACER TODO

Deixar que caian os monumentos que construímos

Pra conmemorar todo o dano que causamos

Toda a dor que infliximos, as feridas que fixemos

Que a chuvia limpe o sangue e o musgo devore a pedra!

E así aprendamos a habitarnos e habitar este mundo

Pra deter os precipicios que se achegan

E frear os que xa existen, destruír os que xa existen

Porque unha pulsión devastadora

Unha paixón que nos desborda

Empúrranos a vivir

Porque todas as vidas que fomos

Todas as vidas que levamos dentro

Apertan cunha vontade desesperada

Que non nos permite agardar mil anos máis

A que todo cambie

A que todo estoupe

E se desvaneza esta necesidade

Insoportable

De controlalo todo

De erixir fronteiras

E conformar estados

Dentro e fóra de nós

Por iso, escribiremos de novo a historia

Nas linguas que elxs prohibiron

E fixeron desaparecer

E retomaremos a felicidade

Como único valor para medir

A dignidade da nosa existencia