Distracción Lyrics

Unha bolboreta salta dunha flor a outra, danzando contra o vento;

Así como nos agarramos ás copas, exhalando o suave polen da primavera.

Só ás veces hai silencio: un tesouro dourado que hai que gardar profundo

Nun presente que é lume, onde temos a mesma fame.

Un corazón non se oxida no baile.

Unha oración faise grande no xesto.

Somos eu e son todos, brazos e estrelas entrelazados nunha orxía cuántica.

Un arjé que palpita detrás do peito, e brilla en pingas de suor.

Delicada cuestión do sexo alén do corpo: a última fronteira.

Non hai confíns no ventre da nai.

Pisamos o ser se pisamos a sombra?

Risible medir o brillo de mil soles...

Asinamos o armisticio nunha caída de pestanas.

Unha marca de morte en forma de engurra

(fai que queiramos)

Arrincarmos a pel e a usala de alfombra

onde limpar os nosos pes.

Non hai volta á rutina despois do desexo absoluto,

Onde os quefaceres deixan de ter sentido

Non hai volta á rutina despois do desexo absoluto,

Soan notas prateadas dun comezo que sempre estivo.