lefteria to mazi Lyrics

Είναι οι μέρες βαριές σαν το σταυρό που κουβαλάω

είναι τα λόγια που επιλέγω να μασάω

είναι η σκέψη ρευστή σαν εραστής μιας βραδιάς

είναι τα συναισθήματα μου Γολγοθάς

είναι οι αλυσίδες μου βαριές και κουράστηκα, φως μου

δε με νοιάζει πια ούτε ο προαυλισμός μου

είναι τα "πρέπει" και τα "μη" και τα "πρόσεχε" τόσα

στο τοίχο του κελιού μου σκαλισμένα καμπόσα

κάθε πρωί που ξυπνάω τον ουρανό δεν τον βλέπω

βάλαν ταβάνι στο κόσμο και εγώ τάχα μου αντέχω

το επιτρέπω, δε μπλέκω, να περνάνε οι μέρες

Κυριακές επισκεπτήριο, μα όλα μοιάζουν Δευτέρες

δε πάιζω πια, δε γελάω, έχω ξεχάσει τα ανέμελα

τα ονειρά μου γκρεμιστήκαν συθέμελα

αργά και σταθερά με σπάνε στην ανάκριση

και από την κούραση δεν νιώθω καν αγανάκτηση

τα βράδια κλαίω σα παιδί και τότε λίγο θυμάμαι

πως δε φοβάμαι να πεθάνω, να ζήσω φοβάμαι

μεσ' το σκοτάδι την ώρα που πληγώνει το ψέμα

που είναι όλα ήσυχα και ακούγεται μόνο το αίμα

στα δεσμά η ζωή μας προκαθορισμένη άρτια

μα ο ευατός μας θα επαναστατεί με δάκρυα

η φυλακή μας ίδια, διαφορετικό το κελί

είναι το "μόνος" καταδίκη , λευτεριά το "μαζί"

σε όσους βγάλουν το βράδυ τα λέμε αύριο

την ίδια ώρα, ραντεβού στο προαύλιο

ακόμα καταδικασμένοι, ισόβεια ανάθεμα

μα ο ευατός μας θα επαναστατεί με δάκρυα

είναι οι νύχτες βαριές μα ακούω γρατζουνιές

από τους δίπλα τοίχους τις τελευταίες βραδιές

ένα τραγούδι εδώ, μια φυσαρμόνικα εκεί

έχει αρχίσει να γεμίζει η φυλακή

πόρτες χτυπάνε και τρίζουν οι μεντεσέδες του χθες

και τη σιωπή μου τη σπάνε αργά τη νύχτα κραυγές

βήματα ακούω νευρικά, ψυχαναγκαστικά

προσευχές, αναστεναγμούς και αναφιλητά

μια νύχτα άκουσα νομίζω και ένα παιδί

έχει ο καθένας τη δική του καταδίκη και ποινή

όταν βρεθήκαμε μέρα στης φυλακής την αυλή

κοιταχτήκαμε δειλά με αλληλεγγύη μισή

είμαστε όλοι μαζί μα ο καθένας μόνος του

και έτσι νιώθει ότι είναι αβάσταχτος ο πόνος του

ας καταλάβουμε ότι οι τοίχοι φτιάχτηκαν να μας χωρίζουν

οι ενωμένοι διαφορετικά ελπίζουν

μ' ένα σημείωμα, ένα χτύπημα στο τοίχο, ένα βλέμμα

ας σώσουμε ότι απέμεινε απ' τον καθένα

στην εποχή της εικόνας δεν γράφουμε καλά

δε θα ζητήσουμε συγνώμη, θα σπάσουμε τα δεσμά

στα δεσμά η ζωή μας προκαθορισμένη άρτια

μα ο ευατός μας θα επαναστατεί με δάκρυα

η φυλακή μας ίδια, διαφορετικό το κελί

είναι το "μόνος" καταδίκη , λευτεριά το "μαζί"

σε όσους βγάλουν το βράδυ τα λέμε αύριο

την ίδια ώρα, ραντεβού στο προαύλιο

ακόμα καταδικασμένοι, ισόβεια ανάθεμα

μα ο ευατός μας θα επαναστατεί με δάκρυα