Utopia

Od kilkunastu lat mam to samo przed oczami

Strumienie porannego światła między zasłonami

Budzę się przy kobiecie, mojej pierwszej i ostatniej

Nie muszę nigdzie być i wstaje się jakoś łatwiej

Wychodzę na tarasy mojej wielkiej posiadłości

Patrzę na ogrody, czuję powiew wolności

Tej wrzącej furii już w sobie nie duszę

Spędze ten dzień jak chcę, a nie tak jak muszę

Patrzę na to wszystko co zostawię po sobie

Nie długi, a magię ukrytą w każdym słowie