NIE MA INNEJ OPCJI

Trudno mi wstać z rana, czasem leżę trzy godziny.

Znowu wszystko mnie boli, jest mi zimno, jestem nikim.

Chciałbym się dobrze rozpędzić i się długo nie zatrzymać,

A co nie wezmę do ręki, to działa jak kofeina na mnie.

Patrzę na dziennik, jak szachownica wygląda.

Już nie wiem, czy to nowy ja, czy to znowu kserokopia,

Czy to nawijam, czy tylko mi się wydaję,

I czy po tym coś się zmieni, czy wrócę do przyzwyczajeń,

Czy znajdę w końcu pannę, czy zrobię w końcu papier?

Czy zrobię o czym marzę, czy skończę na kanapie?

Czy przezwyciężę strach, lenistwo, stagnację?

Od miesięcy o tym myślę, zanim zasnę.