space odyssey

سال هزار و چهارصد و سیزده و من تو زیر زمین خونمون یه سفینه ساختم

بدون مقصد و بدون هدف رفتم به سمت فضایی که هیچ جاشو نمیشناختم

چشامو بستمو رفتمو بعد از چند دقیقه حس کردم که معلق شدم

دیدم وسط یه دریای سیاه و تاریک و زیبامو حس کردم که موفق شدم

حس کردم یه نیرویی داره منو میکشه سمت خودشو بهم میگه بیا زودتر

به پشت سرم نگاه کردمو باورم نمیشد که از زمین و آدماش دارم میشم دورتر

ساعت روی سفینم نشون میداد که از زمان حرکتم 20 سال گذشته

خوشخالم لبخند میزنم چون میدونم این مسیر دیگه بدون برگشته

شُل توی فضا میرم، روی سیاهی سوارم

چو تخته پاره بر موج رها رها رها من

ذهنم خالیه خالیه، نیازی به جاذبه ندارم