ป้อมปราการ Lyrics

จ้องมองนาฬิกา

ฟังเสียงมันเดินท่ามกลางความเงียบงัน

ไม่รู้ทำไมกัน

ถึงน่าฟังกว่าเสียงผู้คนดังวุ่นวาย

ไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับคนที่รายล้อมรอบกาย

ได้แต่แย้มรอยยิ้มที่ส่งไปไม่ถึงดวงตา

ยังอยู่ตรงนี้ไง

แต่เหมือนไกลแสนไกลจนเริ่มจะไหวหวั่น

เหมือนโลกทอดทิ้งกัน

ทั้งที่ยืนตรงนั้นกลับเหมือนถูกผลักไส

จนอึดอัดใจเหลือเกิน ไม่เห็นจะอยากมองอยากทำอะไร

ได้แต่นั่งเงียบงันต่อไปเหมือนไร้ตัวตน

อยากออกไปให้ไกล

อยากออกไปให้ไกล

อยู่คนเดียวที่จริงไม่เหงา ไม่เหงาเท่าไร

และก็ไม่ต้องคอยมาพยายามอะไร

ไม่มีสายตาใครมามองมาตัดสินไป

ว่าเราแตกแยกแปลกไปจากใครเขา

จะทำอะไรยังไงก็ได้อย่างใจต้องการ

จะเกลือกจะกลิ้งจะร้องเพลงไปตราบนานเท่านาน

ในห้องเล็กๆที่เหมือนกับป้อมปราการ

ได้ทำอย่างที่อยากทำไม่ต้องสนใคร

ท่ามกลางคนมากมาย

เหมือนผิดที่ผิดทางไม่ใช่ที่ของเรา

แม้ไม่ได้เงียบเหงา

แต่อ้างว้างเดียวดายลึกๆอยู่ข้างใน

เหนื่อยและล้าเหลือเกินกับการต้องฝืนยืนตรงนั้นเรื่อยไป

เดินออกมาได้ไหม บางทีคงดีซะกว่า

เสียงซุบซิบนินทา ที่ผ่านหูเข้ามาทำให้ใจไหวสั่น

ทำไมคนเหล่านั้น ไม่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นบ้างเลย

อยากหลีกหนีเหลือเกิน เปิดเพลงให้เสียงดังทำตัวเฉยเมย

ทำเหมือนไม่ได้ยินเลย ไม่เปิดเผยความรู้สึกใด

อยากจะหลบหนีไป อยากจะหลบหนีไป

อยู่คนเดียวไม่เห็นจะเหงา จะเหงาเท่าไร

และก็ไม่ต้องเจอผู้คนที่แสนวุ่นวาย

ไม่ต้องคิดว่าจะพูดจาอะไรยังไง

ทั้งๆที่ใจนั้นแสนจะเวิ้งว้าง

ไม่ต้องรับรู้ได้ยินอะไรที่ไม่ต้องการ

นั่งดูดอกไม้ จมลึกลงไปในโลกนิทาน

ในห้องเล็กๆที่เหมือนกับป้อมปราการ

ให้หนีจากโลกใบนี้ที่แสนกลวงเปล่า

ทำไมจะต้องพยายามเปลี่ยน

ทำไมจะต้องอดทน

ทำไมจะต้องคอยฝืนจนไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างนี้

ในเมื่อแค่เพียงหลีกหนีไปนั้น มันง่ายดาย

ไม่เจ็บปวด ไม่เหนื่อยล้า

อยู่คนเดียวแม้ดูจะเหงา จะเหงาเท่าไร

แต่ก็ไม่มีเสียงว่าร้ายมากวนหัวใจ

ไม่ต้องเห็นสายตาทิ่มแทงกรีดลงข้างใน

ว่าเราต่างไปไม่เหมือนอย่างใครเขา

ไม่ต้องคอยฝืนเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างใครต้องการ

ระบายออกมากับเสียงดนตรีตราบนานเท่านาน

ในห้องเล็กๆที่เหมือนกับป้อมปราการ

ให้ได้เยียวยารักษาแผลในหัวใจ

อยู่คนเดียวก็ไม่ได้เหงา ไม่เหงาเท่าไร

และก็ไม่ต้องคอยมาพยายามอะไร

ไม่มีสายตาใครมามองมาตัดสินไป

ว่าเราแตกแยกแปลกไปจากใครเขา

จะทำอะไรยังไงก็ได้อย่างใจต้องการ

จะเกลือกจะกลิ้งจะร้องเพลงไปตราบนานเท่านาน

ในห้องเล็กๆที่เหมือนกับป้อมปราการ

ได้เป็นตัวเองอย่างนี้นั้นดีจะตาย

หลบหนีมายังโลกนี้ที่ไม่มีใคร