Lost and Found ft. Nick Da Blessed Lyrics

Όλα ανάποδα ... Από την γέννηση μέχρι το θάνατο

Πώς μου ζητάς να με νιώσεις Τόσες ενοχές η ψυχή μου είν' αβατο

Πες με παράλογο ,πες με αλλόκοτο κάνε με ανιωθο

Να έχω κάτι να πιστεύω για μένα

Οταν κλείνω τα φώτα μέσα στο δωμάτιο

Το στρώμα σκληρό το πάπλωμα κρύο

Πώς θες να σου πω το αντίο

Στις μαλακίες είμαι επιρρεπείς

Δεν βλέπω στο μέλλον πως θα καταλήξω

Ξέρω τι είναι να μην έχεις τίποτα

Πως είναι να έχεις το ένα δια δύο

Ξέρω πολλά που μαθα καταλάθος

Να πω για αλητειες το λόγο δε βρίσκω

Πιστεύω τα μάτια της

Μα ξέρω στην τελική θα το τελειώσουμε

Δε θέλει εμένα

Θέλει κάποιον σαν εμένα

Τα μάτια της θα με προσδώσουνε

Ζούμε παράλληλα σύμπαντα Και δεν γνωρίζω πως θα τα ενώσουμε

Έλα κι αγαπά με να σαγαπησω Ως ότου ο ένας τον άλλον πληγώσουμε

Να γράφω φοβιές αυτό μ ηρεμεί

Αν βγει το κουπλέ είναι καταστροφή

Ξέρω τι σκέφτεται πριν κοιμηθεί

Πως θα μαι στη γύρα μέχρι την αυγή

Αν κόβω βολτες με την μηχανή

Αν χάσω τιμόνι σε κάποια στροφή

Ξέρω το ποσο θέλει να με δει Ξερει θα κάνω τα πάντα γιαυτή

Πέρασαν λεπτά οι δείκτες και ώρες

Και μέρες και μήνες και χρόνια μα

Ακόμα παλεύουμε ενάντια σε αιθέρες και φλόγες

Αγκάθια και χώματα

Μου λένε η ζωή είναι δύσκολη

Πρέπει να γράφω κουπλέ λιγο πιο ώριμα

Αλλα ο μικρός μες στο στήθος φωνάζει

Να μην ξεχνάω να γράφω για όνειρα

Θυμάμαι χειμώνες με τραύματα

Παγωμένες ταράτσες χαράματα

Ψαχνομουν να βγω ζωντανός

Κόβοντας γυρες μέσα στα χαλάσματα

Δεν ξεχνώ καλοκαίρια ανάθεμα

Θα έφταιγε το αναθρεμα

Ότι ήθελα να αποκτήσω Επρεπε τόσο να πάλευα

Σαν να γεννήθηκα καταραμένος

Δεν με αφήνουνε να ησυχάσω

Ξεσπάγα θλιψη πάνω στο χαρτί μου

Πες τους να με ξεπεράσουν

Κατάφερα μέσα από πόνο και λύπες

Τον πόθο αυτό να δαμασω

Πειτε στους ραπερς η αλήθεια νικά

Δεν έχουν τις μπαλες να το δοκιμάσουν

Τα κρατάω με μέσα μου

Και τα αφήνω να με παρασύρουνε

Κακίες οι συνήθειες λένε που έχω

Τα ράπς μου αυτές τα ταιζουνε

Τόσες κακές καταστάσεις

Είναι εκεί έξω για να μου θυμίζουνε

Τις καλύτερες μέρες τις φέρνουμε εμείς

Δε φτάνει απλά να ελπίζουμε

Άφησα πράγματα πίσω Ορκίστηκα να μη γυρησω

Είπα θα κάνει κρότο η πόρτα στην Πλάτη μου

Οταν την κλείσω

Πίσω από αυτή θα ναι πρόσωπα

Που δε θελω ξανα να αντικρίσω

Γιατί βαρέθηκα να χρωματίζω Και αυτοί να βλέπουν μονάχα το γκρίζο

Είναι οι νύχτες που κάθομαι ήρεμος

Και κοίτω τον κατάλευκο τοίχο

Είναι οι μέρες που νιώθω γαλήνιος

Και να γράψω το λόγο δε βρίσκω

Είναι οι μήνες που έψαχνα δύναμη

Για να ραπαρω ετούτο το στίχο

Κι είναι τα χρόνια που κάθομαι σκέφτομαι

Τι ακριβώς προσπαθώ να πετύχω

Πέρασαν λεπτά οι δείκτες και ώρες

Και μέρες και μήνες και χρόνια μα

Ακόμα παλεύουμε ενάντια σε αιθέρες και φλόγες

Αγκάθια και χώματα

Μου λένε η ζωή είναι δύσκολη

Πρέπει να γράφω κουπλέ λιγο πιο ώριμα

Αλλα ο μικρός μες στο στήθος φωνάζει

Να μην ξεχνάω να γράφω για όνειρα

Θυμάμαι χειμώνες με τραύματα

Παγωμένες ταράτσες χαράματα

Ψαχνομουν να βγω ζωντανός Κόβοντας γυρες μέσα στα χαλάσματα

Δεν ξεχνώ καλοκαίρια ανάθεμα

Θα έφταιγε το αναθρεμα

Ότι ήθελα να αποκτήσω Επρεπε τόσο να πάλευα