Allages Lyrics

Μια μέρα σου είπα πως με γεμίζει το σκοτάδι

πως η μαύρη τρύπα ήταν άστρο πριν πεθάνει

αναρωτήθηκες πως και βλέπω το κόσμο χωρίς χρώματα

το χρώμα ενός θόλου αντικατοπτρίζει κάποια σώματα

Η δικιά μου κάθε μέρα μου ζητάει ακαπέλα

και 'γώ της ζητάω να'χει το θερμοσίφωνα κλειστό

ανάβει τσιγάρο, αφού βγει απτό μπάνιο

οσο εγώ ηχογραφώ για όταν δεν θάμαι εδώ

Μεγαλώνουμε τσακαλε, δεν ξέρω άμα το βλέπεις

ο κύκλος στενεύει, στα μικροκύματα φαγητό

η θάλασσα με ηρεμεί, αφού γλύτωσα απτο πνίξιμο

μια βόλτα με το παιδί μου στα αυτιά της τραγουδώ

Αν ο κόσμος είναι μαύρος, στην καλύτερη γκρι

τότε αυτή είναι η οπτική γωνία, αυτή η προοπτική

και αν τραβάμε λούκια, να μου υποσχεθείς το εξής

θα το παλεύουμε γαμωτο, ή και οι δυό ή κανείς

Βάλτο αμάξι μπροστά - στρίψε μου άλλο ενα

τηρούμε άγραφους κώδικες, ματωμένη η πένα

Όταν τη κάνουμε μωρο μου που θέλεις να πάμε

Είμαι εδώ, για πάντα εδώ, να κλαίμε να γελάμε

Σε αγγίζω χωρίς να σε βλέπω, πως το εξηγείς αυτό

αν ο,τι πιάνω καταστρέφω φτιάξε κλουβί να μπω

αν όσες κρατησα μαράθηκαν απο ανθησμενο κήπο

πες μου εκείνη η μια γιατι να μου λέει: σε αγαπώ

Χωρίς πυξίδα περπατώ, τον βορρά να βρω

σε αυτόν το δρόμο είμαι μόνος εδώ και καιρό

όταν ανεβω και τη βρω, όταν τη ζωή μου φτιάξω

μόνος μου το έκανα, δεν συμβιβάστηκα με κάτι άλλο

Αυτό που ζήτησα μονάχα ήταν ησυχία

αυτό που πήρα πίσω δεν το βρησκα σε καμια

θα με σκότωνα και πάλι για να φτάσω ως εδω

όσες φορές και αν χρειαστεί, θα ξανάκανα αμαρτία

Τώρα στο μπαλκόνι ένα κρασί, κοιτάω τη ξαστεριά

πάλι με πιάνεις να πιάνει η διπολική μου μεριά

μην απορείς γιατί σε θέλω τώρα και όχι μετά

όταν τραβάω μια τζούρα όλα επιστρέφουν ξανά στο νορμαλ

Βάλτο αμάξι μπροστά - στρίψε μου άλλο ενα

τηρούμε άγραφους κώδικες, ματωμένη η πένα

Όταν τη κάνουμε μωρο μου που θέλεις να πάμε

Είμαι εδώ, για πάντα εδώ, να κλαίμε να γελάμε

Με τον ίδιο τρόπο

που πλένουμε το κορμί μας

θα έπρεπε να πλένουμε

και το πεπρωμένο μας,

να αλλάζουμε ζωή,

όπως αλλάζουμε ρούχα

όχι για λόγους επιβίωσης,

όπως κάνουμε όταν τρώμε

ή κοιμόμαστε,

μα εκείνο το σεβασμό

που έχουμε σαν τρίτοι

απέναντι στον εαυτό μας.

Πεσσόα.