Mavri Tripa Lyrics

Με ρωτάς αν θέλω λίγη παρέα λέω σαφώς

Μα μην έρχεσαι κοντά μου είναι επικίνδυνα

Αν μπορείς να μου δανείσεις μόνο λίγο απ' το φως

Γιατί εμένα μου τελειώσανε τα κίνητρα

Ήρθες αρκετά κοντά και σε έχω ανάγκη

Πως νιώθεις τόσο άνετα να πλησιάζεις άφοβα

Την προηγούμενη το σύστημα εξερράγη

Και φοβάμαι πως αυτό θα λήξει άσχημα

Σ' αυτόν τον κόσμο ταξιδεύουμε όλοι μόνοι μας

Αντιπερισπασμός τα άστρα μες στον δρόμο μας

Μα τα ρουφάει η μαύρη τρύπα απ' το σκοτάδι μου

Κι απ' τη βαρύτητα πονάει το στομάχι μου

Ήταν ωραίο όταν με το φως γίναμε ένα

Μα ξέρω τώρα τι επιπτώσεις έχει αυτό για μένα

Κι αυτό με κάνει να ξεχνάω τα ονόματα

Για να αποφύγω το να γίνει αυτό αυτόματα

Αν δω από εδώ τα όμορφα τα χρώματα

Που έχει μέσα του το φως δεν με τραβάνε πια

Γιατί το ξέρω πως αυτά τα ουράνια σώματα

Δεν καταλήγουνε καλά όταν έρχονται κοντά

Δεν ξέρω το πως πλάστηκαν και αυτό με φοβίζει

Πέρα από κάθε τρύπα που εμένα μου θυμίζει

Θα ενωνόμασταν χωρίς αυτό να μας διαλύσει

Μα δεν θέλω να 'μαι η τρύπα που το φως εξαφανίζει

Στις μοναξιές έχω την ύλη από ό,τι έχω ρουφήξει

Που γλαφυρά με συντροφεύει και με καθορίζει

Το ποιος είμαι πια το μόνο που με νοιάζει

Γιαυτό προσέχω τι αφήνω να πλησιάζει

Με ρωτάς αν θέλω λίγη παρέα λέω σαφώς

Μα μην έρχεσαι κοντά μου είναι επικίνδυνα

Αν μπορείς να μου δανείσεις μόνο λίγο απ' το φως

Γιατί εμένα μου τελειώσανε τα κίνητρα

Ήρθες αρκετά κοντά και σε έχω ανάγκη

Πως νιώθεις τόσο άνετα να πλησιάζεις άφοβα

Την προηγούμενη το σύστημα εξερράγη

Και φοβάμαι πως αυτό θα λήξει άσχημα

Αυτή η ύλη έχει αρχίσει και μπερδεύει

Κι η ψυχή μου δεν ανήκει όπου πιστεύει

Όταν η σκέψη σταματά να υπεκφεύγει

Αυτό το σύμπαν με στενεύει

Κι όσο δεν ξέρω που ανήκω

Και δεν βρίσκω κάπου που να νιώθω σπίτι μου

Τα ίδια βλέπω και στον ύπνο

Και αυτός δεν ξεκουράζει το ψοφίμι μου

Μοιάζουνε όλα με ένα όνειρο παραίσθηση

Την είχα χτίσει με κόπο αυτή την ψευδαίσθηση

Και παίρνει χρόνο η αναγέννηση

Νιώθω πως πλέον δεν μου κάνει τόσο αίσθηση

Εδώ σε αυτή την αφιλόξενη ατμόσφαιρα

Δεν αναπτύσσεται ζωή όσο κι αν προσπάθησα

Δεν κράτησα τίποτα για μένα όλα τα πρόσφερα

Μα με το φως σας το σκοτάδι μου δεν κάλυψα

Στις μοναξιές έχω την ύλη από ό,τι έχω ρουφήξει

Που γλαφυρά με συντροφεύει και με καθορίζει

Το ποιος είμαι πια το μόνο που με νοιάζει

Γιαυτό προσέχω τι αφήνω να μ' αγγίζει

Με ρωτάς αν θέλω λίγη παρέα λέω σαφώς

Μα μην έρχεσαι κοντά μου είναι επικίνδυνα

Αν μπορείς να μου δανείσεις μόνο λίγο απ' το φως

Γιατί εμένα μου τελειώσανε τα κίνητρα

Ήρθες αρκετά κοντά και σε έχω ανάγκη

Πως νιώθεις τόσο άνετα να πλησιάζεις άφοβα

Την προηγούμενη το σύστημα εξερράγη

Και φοβάμαι πως αυτό θα λήξει άσχημα