Ρίζα ft. Urban Pulse & LEF KAY Lyrics

Από παιδί μου μάθαν να αποφεύγω την θλίψη

Να την κρύβω κάτω από ψέματα μεταξένια

Λες και ο χρόνος θα επιλέξει από την φθορά να με κρύψει

Μέσα στα παχιά γκριζαρισμένα του γένια

Κάθε τηλέφωνο στο σπίτι αργά μου φέρνε πανικό

Πώς το κακό δεν θα ναι πλέον τον μεγάλων μυστικό

Κάθε που έκλεινα τα μάτια φοβόμουν να κοιμηθώ

Από την ροή των γεγονότων μην τύχει και χαθώ

Κάθε κηδεία των παππούδων την είχα φανταστεί

Με λεπτομέρεια μεγαλύτερη από τι την έζησα όντως

Η στάση μου ήθελα να αποφασιστεί

Μην είναι η αντιδράσεις μου έρμαια του παρόντος

Κι όσο μεγάλωνα η αγάπη που είχα για όσα ζω

Πάλευε συνέχεια με την ματαιότητα τους

Προσπάθησα να παραστήσω τον χαζό

Μα η σκέψεις με ξυπνούσαν από την ορμητικότητα τους

Είναι μια ρίζα που βαθαίνει

Και βρίσκει χώρο σαν μεγαλώνει το κορμί σου

Κάθε σου σκέψη είναι σπαρμένη

Από τότε που θυμάσαι την ζωή σου

Απλώνει η καταραμένη

Γιατί ποτίζεται και από την εποχή σου

Είναι μια ρίζα που βαθαίνει μα στο τέλος και αυτή θα πεθάνει μαζί σου

Σαν άντρεψα και έγινε το βλέμμα μου σπασμένο

Και οι φόβοι από χνούδια γίναν γένια κατσαρά

Το όνειρο είδα ολόγυρα κυκλωμένο

Από χάλκινα αγκάθια και πέταλα αιχμηρά

Οι εμμονές σαν σβόλια σε μάλλινο πλεκτό

Είχανε κάτσει για τα καλά στην ψυχή μου

Και τώρα έπρεπε να γίνει κάπως αποδεκτό

Όπου σταθώ και όπου βρεθώ θα τις φέρω μαζί μου

Ανάμεσα τους έχωνα κάθε μικρή μου απόλαυση

Μα μοίαζαν κόκκοι ζάχαρης σε ένα τσουβάλι αλάτι

Τα πάθη μου θεριέψαν και τα βάφτισα απόδραση

Στης νυχτας την κορύφωση έψαχνα αυτό το κάτι

Μέχρι που είδα τι σκιές να μεγαλώνουν ξαφνικά

Σαν απ' το φως με ταχύτητα κίναγα μακρυά

Είπα ένα τέλος τραβώντας μονοκονδυλιά

Και είπα να φτιάξω την δικιά μου γιατρειά

Είναι μια ρίζα που βαθαίνει

Και βρίσκει χώρο σαν μεγαλώνει το κορμί σου

Κάθε σου σκέψη είναι σπαρμένη

Από τότε που θυμάσαι την ζωή σου

Απλώνει η καταραμένη

Γιατί ποτίζεται και από την εποχή σου

Είναι μια ρίζα που βαθαίνει μα στο τέλος μια αυτή θα πεθάνει μαζί σου

Το όνειρο μου έκανα φλόγα ισχυρή

Που λιώνει ατσάλια και στρογγυλεύει τις πέτρες

Η ζωή αν επιμένει να μην είναι μπορετή

Θα την καθίσω στο σκαμνί είπα και έκλεισα τις πόρτες

Γέμισα την χούφτα μου με τεχνίτη ηρεμία

Σύμμαχος τακτικός αφού δέχομαι πολιορκία

Τον αγώνα για το δίκιο μπόλιασα στην δημιουργία

Και τον πόνο μου έκανα ευκαιρία

Άλλες φορές το δράμα το φτιάχνω κωμωδία

Κι άλλες το αφήνω να με πει τα δικά του

Μ' αν την κοπάναγα θα ήταν μαλάκια

Στον τάφο μου θα γράφανε μονάχα το όνομα του

Αρματώθηκα τα όμορφα λοιπόν και συνεχίζω

Δεν ξεπάτωσα την ρίζα μα ούτε κι αυτή εμένα

Λίγη ισόπαλη η μάχη βλέποντας με να τσαπίζω

Να βρω όσα μείνανε ακόμα θαμμένα

Είναι μια ρίζα που βαθαίνει

Και βρίσκει χώρο σαν μεγαλώνει το κορμί σου

Κάθε σου σκέψη είναι σπαρμένη

Από τότε που θυμάσαι την ζωή σου

Απλώνει η καταραμένη

Γιατί ποτίζεται και από την εποχή σου

Είναι μια ρίζα που βαθαίνει μα στο τέλος μια αυτή θα πεθάνει μαζί σου